Τ' όνομά της είναι Εύα. Μια γυναίκα μόνη. Μια γυναίκα με κλειδωμένη ψυχή. Μια γυναίκα που σέρνει απλά ένα κορμί στους δρόμους της ηδονής και της ματαιοδοξίας. Την Εύα δεν την αγγίζει τίποτα. Κανένα συναίσθημα, κανένας πόνος, ούτε καν ο θάνατος. Έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Μέχρι την στιγμή που ήρθε αντιμέτωπη με την ψυχή της. Μια ψυχή δέσμια μέσα σ' ένα πλαστικό κορμί. Μια ψυχή που ζητούσε λίγο ήλιο. Έναν ήλιο που δεν είδε ποτέ. Μια ψυχή που έκανε τον φόβο θυμό και τον θυμό οργή. Τώρα πια τίποτα δεν την σταματάει. Δεν πρέπει να φυλακίζουμε συναισθήματα, δεν πρέπει να θάβουμε κάτι ζωντανό. Θα βγει και θα μας κυριεύσει. Και τότε... ποιος θα έχει το κουράγιο να βρεθεί αντιμέτωπος με την ίδια του την ψυχή; Ποιος θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον σκληρότερο δικαστή, στον ανελέητο τιμωρό της ίδιας μας της ζωής; Όταν η ψυχή, μας εγκαταλείψει πετώντας μας κατάμουτρα όλη μας την ύπαρξη, μας μένει άραγε κάτι; Από αυτές τις στάχτες θα ξαναγεννηθούμε ή θα σκορπίσουμε όπως ασυλλόγιστα σκορπίζαμε την ζωή μας; Τ' όνομά της είναι Εύα. Η ψυχή της, της πέταξε κατάμουτρα την αλήθεια. Και η Εύα έμαθε κάτι. Δεν τη λένε Εύα. Τ' όνομά της είναι Ευδοκία...
Με αυτό της το διήγημα η Εύα Παυλίδου, μας προκαλεί να βουτήξουμε σε βαθιά νερά. Είναι ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής μας, εκεί που δεν πάμε πάντα. άγνωστο γιατί.... Τι μας τρομάζει άραγε; Γιατί αυτόν τον υπέροχο συγκάτοικο τον έχουμε κλειδωμένο τόσο καλά, που τον ξεχνάμε ακόμα και οι ιδιοι; Πόσες φορές έχουμε κοιτάξει βαθιά μέσα μας να δούμε τι υπάρχει; Η Εύα Παυλίδου σε κάνει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να βρεις την ψυχή σου πριν σε βρει αυτή. Στην ζωή δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε την καλύτερη συντροφιά. Τον εαυτό μας! Διαβάστε αυτό το διήγημα και βουτήξτε κι εσείς μαζί με την Εύα στην ψυχή της. Την Εύα την λένε Ευδοκία. Εσάς;